کارایی رایانه ها از گذشته به صورت نمایی در حال بهبود است و همواره برنامه هایی وجود داشته اند که برای اجرا نیازمند به قدرت پردازشی بالایی هستند. برای افزایش کارایی سامانه های محاسباتی و موازی سازی برنامه ها، معماری سامانه های تک پردازنده ای، در حال تبدیل شدن به معماری چندپردازنده ای هستند و امروزه سامانه های موازی چندپردازنده ای، کاربرد وسیعی در محاسبات موازی دارند. هدف این سامانه ها، افزایش سرعت اجرای برنامه ها است. سیستم های توزیع شده و موازی هر دو، نقش مهمی را در محاسبات با کارایی بالا دارند. یکی از مهم ترین مسائل در این سیستم ها، زمان بندی مجموعه ای از کارها روی مجموعه ای از پردازنده ها می باشد . در زمان بندی سیستم، اهداف گوناگونی را می توان مورد توجه قرار داد که الگوریتم با توجه به آن، مسأله را بهینه می کند برخی از این اهداف، زمان پاسخ، زمان اجرا، زمان بازگشت کار، زمان انتظار، کارایی پردازنده و غیره است.

مسأله زمان بندی کارها در سیستم های چندپردازنده ای جزء مسائل NP-Hard است . در این تحقیق به بررسی برخی از این روش های مطرح شده در زمینه زمان بندی کارها در سیستم های چندپردازنده ای می پردازیم.

برای این تحقیق سه سؤال اصلی زیر مطرح است:

1. دلایل نیاز به زمان بندی موازی چیست؟

2. چالش ها و مزایای روش های ارائه شده در زمینه زمان بندی کارها در سیستم های چندپردازنده ای کدامند؟

3. آیا می توان برای کار در آینده پیشنهاداتی برای رفع چالش های موجود ارائه داد؟

1. مطالعه و بررسی کارهای انجام شده در زمینه زمان بندی کارها در سیستم های چندپردازنده ای

2. بررسی چالش های روش های موجود

3. ارائه پیشنهادات برای کار آینده در زمینه زمان بندی چندپردازنده ای